Autonomiczna śmieciarka posprząta nasze rzeki i jeziora

Inżynierowie z MIT opracowali robota, który może oczyścić nasze zbiorniki wodne ze śmieci. Maszyna o nazwie Roboats, potrafi pracować całkowicie samodzielnie, a dodatkowo może pełnić rolę pływającej taksówki.

Nietrudno zauważyć, że rzeki przepływające przez duże miasta, nie należą do czystych. Spływają do nich bowiem z deszczem różnego rodzaju nieczystości i śmieci, które skażają wodę i powodują ginięcie zamieszkujących je organizmów. Inżynierowie z MIT pracują więc nad robotem, który może spowolnić postępującą degenerację środowiska.

Udało im się opracować maszynę o nazwie Roboats, która pełni funkcję rzecznej śmieciarki. Poligonem doświadczalnym dla nowej technologii jest Amsterdam, którego miejskie kanały są niezwykle zanieczyszczone. Uznano więc, że będzie to najlepszy sprawdzian wynalazku.

Roboats to w zasadzie autonomiczne łodzie o prostokątnych kadłubach, wyposażone w sensory, mikrokontrolery, moduły GPS oraz inne nowoczesne podzespoły zapewniające im funkcjonowanie. Mają też pędniki umożliwiające poruszanie się, a technologia gwarantuje im pełną autonomię działań.

Ich głównym zadaniem jest sprzątanie śmieci znajdujących się wodzie, ale nie jest to jedyna rola tych maszyn. Mogą bowiem służyć jako wodne taksówki, wożąc pasażerów do wybranych przez nich lokalizacji. Maszyny potrafią też łączyć się ze sobą, tworząc w razie potrzeby kładki dla pieszych. Gdy ich zadanie się zakończy, wówczas rozłączą się i popłyną dalej.

Maszyny można też wykorzystywać jako pływające sensory do zbierania danych na temat miejskiej infrastruktury, jakości wody i powietrza oraz innych informacji.

Roboats jest nadal w fazie rozwoju, a inżynierowie wciąż usprawniają swój wynalazek. Aktualnie pomysłodawcy sprawdzają jak będzie zachowywał się prototyp czterokrotnie większych rozmiarów. Pracują też nad usprawnieniem napędu, by zapewniał większą kontrolę. Do komercyjnej wersji maszyny droga jest więc wciąż bardzo daleka. A jak działa obecny prototyp, zobaczycie na poniższym wideo.

Źródło: MIT.edu